Barış Pehlivan, cezaevindeki saatlerini anlattı: İnfaz muhafaza memuru, demir kapılar açıldığında ‘Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın’ dedi

Libya’da şehit olan Ulusal İstihbarat Teşkilatı (MİT) çalışanına ait yaptıkları haber nedeniyle cezaları onanan ve cezaevine konan gazeteci Barış Pehlivan, üçüncü sefer yaşadığı, beş buçuk saat süren cezaevi deneyimini anlattı.

Pehlivan, müdafaa memurunun demir kapılar açıldığında kendisine, “Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın” dediğini aktardı. 

TIKLAYIN – Barış Pehlivan ve Murat Ağırel, özgür bırakıldı

Pehlivan, şunları yazdı:

“Bir gece evvelden hazırladığım bavulda, mavi ve yeşil üzere yasak renklerin olmadığı bir haftalık giyecek vardı. Zira kanunların uygulanmama ihtimalini öğreneli çok oldu. 

Çağlayan Adliyesi’nden Silivri’ye götüren polisler de cezaevindeki memurlar da tanıdıktı. Çünkü, iki yıl evvelki tutuklanma sürecimi de tıpkı beşerlerle yaşamıştım. Bundandır ki ‘Kader bizi ayırmıyor’, ‘Yine mi siz’ dediler içeri girerken… Demir kapılar açıldığında da ‘Gidişiniz olsun, dönüşünüz olmasın’ dedi bir infaz muhafaza memuru. 

Biliyorsunuz; yüz binlerce metrekareyi kaplayan Silivri Cezaevi yerleşkesinde biri açık olmak üzere 10 başka cezaevi var. Açıkçası, polis memurları bizi hangi cezaevine teslim edeceğini bir müddet aradı. Kimi cezaevleri kabul etmedi, bazen de yanlışsız cezaevini bulmak için biz yanlış yollara saptık. Neyse ki sonunda daha evvel de kaldığımız ve ‘9 No’lu’ olarak bilinen Silivri Kapalı Ceza İnfaz Kurumu’na girdik. 

İçeride uzun mühlet kalacakmışız üzere her türlü prosedür işletildi. Cezaevi bilgisayarında evvelden kalma bilgilerimiz vardı, onlar güncellendi. Fotoğraf çekildi, kurum kimliği çıkarıldı. Ziyaretimize gelebileceklerin, içeride uymamız gereken kuralların, nasıl davranırsak ödüllendirilebileceğimizin listeleri verildi. 

Koğuşa bavul sokmak yasaktı. Bu yüzden poşet içine koyduğumuz elbiselerimizle, yastık ve çarşafla daha evvel de yürüdüğümüz maltada ilerledik. Koğuşların demir kapılarına yumruklarla vurulma saatiydi. Tüm koridoru kaplayan o tanıdık ses, siyasi tutukluların protestosuydu. 

 Murat ile A3 / 4 koğuşuna konulduk. Eski bir cezaevi olmamasına karşın duvarlarındaki döküklük, yapan inşaatçının gereçten çaldığının göstergesiydi. Evvelki teşebbüste satın aldığım televizyonu ve buzdolabını cezaevine bağışlamıştım. Bu sefer cezaevi idaresi bize ödünç verdi. 

Kantin listesi geldi. Fiyatlar dışarıdan daha ucuzdu lakin tekrar de enflasyondaki büyük artış oraya da yansımıştı. Sipariş listesini hazırlarken ikilemde kaldık. Uzun kalacakmışız üzere mi sipariş vermeliydik yoksa? İstediklerimiz geldikten sonra bir infaz muhafaza memurunun ‘Keşke su ısıtıcısını açmasaydınız’ demesi, tahliyemizin habercisiydi. 

Tahliye kararından sonra cezaevi yerleşkesinin çabucak önünde hür bırakılmamız gerekiyordu. Fakat bizim gibi ‘suçlular’ cezaevine 10 kilometre uzaktaki bir dinlenme tesisine bırakılıyor. Sorsanız ‘güvenliğiniz için’ denir, fakat bu aslında ‘hürriyeti engelleme suçuna’ giriyor. O denli ya, o dinlenme tesisine giden yol boyunca başınıza bir şey gelse sorumlusu kim olacak, bu hiç mi düşünülmüyor?”