Fehmi Koru: Futboldaki taraftar ruh hali ile siyasette yaşananlar ortasında benzerlik gözden kaçacak üzere değil

Fehmi Koru*

“Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma kararı, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti”

Daima yenmeye, kazanmaya, herkesten bir adım önde olmaya kendimizi şartlamışız, yerimizi terk etme yahut yenilme ihtimali belirdiğinde, iktidarı kaybetme, birincilik kürsüsüne çıkamama durumunda ne yapacağımızı bilemiyoruz.

Fenerbahçe futbol ekibi dün gece bir memleketler arası turnuvanın İstanbul’da yapılan maçında yabancı rakibine 3-2 mağlup oldu. Daha yenilen birinci golden itibaren taraftar kitlesi oyuncuları ıslıkla, maç bitince idaresi sloganlarla protesto etti.

Futbol sonuçta topla oynanan bir oyun ve her spor üzere onda da yenmek kadar yenilmek de doğal.

Taraftar her vakit yenmek ve grubun her yıl şampiyon olmasını istiyor.

Olmuyor, olamıyor işte.

Ben de Fenerbahçeliyim, grubumun elbette her maçtan galip çıkmasını, dönem sonunda şampiyon olmasını istek ediyorum; yenildiği vakit sonlanıyor, reaksiyon de veriyorum.

Yeniden de stadyuma kadar gittiğine nazaran benden daha fazla Fenerbahçeli olması gereken taraftarın, ekibinin uğraşa getirme manasına kendisine en fazla gereksinim duyduğu bir sırada, oyuncuları moralsizliğe sevk edecek sloganlar atmasını anlamakta zorlanıyorum.

Futbol seyircisinde beğenilmese bile kabul edilebilecek yanlış tarafgirliğin, siyaset alanına da -hatta daha koyu biçimde- sirayet etmesini ise hiç anlayamıyorum.

Göz nazaran göre yanlışa -hatta seri yanlışlara- sahip çıkılıyor siyasette.

Üstelik yanlışlar onlara sahip çıkanların da hayatlarını zorlaştırdığı halde…

Bahsin siyasetin tarafgir kitlesinin başı önde gezmesini gerektirecek çapta yanlışlıklara sahip çıkılması üzere bir tarafı de var.

Argümanlarla gerçekler ortasındaki ara açıldıkça yaşanması gereken hayal kırıklıkları yerine yanlışlara daha fazla sahip çıkılması olağan sayılıyor. Hayat uzunluğu edinilmiş kıymetlerle aykırı düşen tutumlar gördüğü için yapılanları benimsemeyenler horlanıyor. İstenen, her şeye karşın yanlışlara sahip çıkılması…

Örnek olay hepimizin gözleri önünde yaşanıyor.

Dün Merkez Bankası’nın Para Piyasaları Konseyi aylık toplantısını yaptı ve mevduatlara ödenen siyaset faizi oranını yüzde 14’te sabit tuttu.

Faiz yüzde 14.

Türkiye bu türlü bir kısır döngüde. Devlet -hem de bayağı yüksek oranlarda- faiz ödemeden borçlanamıyor. Her yanlışlık o oranı biraz daha yükseltiyor.

Meğer hepimizin zihninde siyaset tarafından günlük kullanıma sokulmuş ‘nass’ diye bir kavram var. Nassa nazaran ‘faiz haram’.

Birileri haklı olarak “Yüzde 14 olunca faiz haram olmaktan çıkıyor mu?” diye soruyor.

“Yüzde 14” olarak belirlenmiş olmasına karşın, resmen de açıklanmış kurala nazaran, mevduatlara açıldıkları tarihten sonra kurda meydana gelebilecek artış oranında ek bir getiri ödenmesi de gerekiyor. Ek getirinin devlet hazinesi tarafından karşılanması gerektiğinden, yükü hudutlu tutabilmek hedefiyle TL’nin yabancı paralar karşısındaki pahasını sabitlemek için bir uğraş var ve uzmanların söylediğine nazaran, onun için de bayağı bir kaynak harcanıyor.

Kuru ve mevduatlara ödenen ek getiriyi muhakkak oranda tutabilmenin bedelini hayat pahalılığı -enflasyon- olarak hepimiz ödüyoruz.

Zihnimizde ‘nass’ kavramı daima sıcak durduğu için hayatı pahalılandıranın ‘nass saplantısı’ olduğu ileri sürülebiliyor.

‘Nass’ kavramına kıymet verenler açısından başı önde gezmeyi getirecek bir durum bu.

Bahse hiç bu türlü yaklaşılmıyor. Tam bilakis, ‘nass’ kavramı biraz da yapılan yanlışlığa karşı çıkışı perdeliyor.

Halbuki ‘nass’ hayatı pahalılandırmanın ve insanları fakirleştirmenin bir yolu olamaz. O denli oluyorsa, hepimizin -özellikle de kavrama ciddiyetle yaklaşanların- “Hop, ne oluyoruz” diye itiraz etmesi gerekir.

İtiraz edip yapılanı sorgulaması da…      

Fakirleşen beşerler yalnızca bu yüzden inançlarını sorgulamaya başlarsa ne olacak?

Paradan para kazanma aracı olan ‘faiz’ ile emeğin bedeli olarak kazanılmış birikimlerin korunmasını sağlayacak bir önlem olarak belirlenmiş, paradan para kazanmayı getirmeyen hudutlu bir kıymetlendirme bir olamaz.

Yanlışa düşerek birikimleri koruyamayan önlemler alınırsa, tasarruf sahipleri, kendi ulusal paralarından kaçar ve daha inançlı gördükleri usullere başvururlar.

Dolara koşarlar, yastık altında saklamak üzere pahalı madenler alırlar.

Bugün olan bu.

Hayat değerli hale gelir, beşerler fakirleşir.

Faiz olmayan faiz takıntısı enflasyon getirdi, alınan her önlem hem değerliye mal oluyor hem de sorunu biraz daha çetrefilleştiriyor.

Ortada olan ‘nass’ kavramına oluyor.

Heba olan ulusal bedelin faturası ‘nass’ kavramına çıkartılıyor.

Merkez Bankası Para Piyasaları Kurulu’nun aldığı faizi yüzde 14’te sabit tutma kararı, siyasalların resmi enflasyonun yüzde 50’ye vurduğu bir ortamda “Daha da indireceğiz” ısrarı devleti yabancı ülkelerin hamiyyetine muhtaç etti; bu da işin uğraşı. Borçlanılan ülkelere ödenecek ek gelire elbette ‘faiz’ denilmiyor; onun ismi ‘sukûk getirisi’ oluyor.

Nass… Sukûk… Böylelikle bu kavramların da içi boşaltılıyor.

Futboldaki taraftar ruh hali ile siyasette yaşananlar ortasında benzerlik gözden kaçacak üzere değil.

Tarafgirlik kimseye ve natürel ülkeye de kazandırmaz.

*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.