Fehmi Koru: Siyasetçiler samimiyet imtihanında pek başarılı değiller; alışılmış öbür ülkelerde…

Fehmi Koru*

‘Cumhur İttifakı’nın iki ana partisinden öteki iktidarı destekleyen üçüncü bir parti daha var. İşte o partinin önderi –Mustafa Destici- katıldığı bir bayram etkinliğinde taraftarları önünde şu kelamları sarf etti:

‘‘Şu anda dış siyasette Türkiye son yıllarda görebileceğimiz en güçlü halde bağımsız bir siyaset izliyor. (..) Maazallah Türkiye’de bir idare değişikliğinde, bir iktidar, bir anlayış, bir ittifak değişikliğinde, bunların hepsi durur.’’

AK Parti’nin en kıymetli misyonlara layık gördüğü ve Tayyip Erdoğan rastgele bir sebeple aday olmazsa Cumhur İttifakı ismine cumhurbaşkanlığı adaylığı vazifesini de üstlenmesi mümkün bir isim –Binali Yıldırım– yeniden bu bayram bir aktiflikte konuşmuş.

Onun kelamlarına de kulak verelim:

‘‘Önümüzdeki sene üç tane bayramımız var. Birinci bayramımız Ramazan bayramı. Üçüncü bayramımız Kurban bayramı. İkisinin ortasında bir bayram daha var. Ülke Yöneticisimızı Allah’ın müsaadesiyle rekor oyla tekrar başımıza getireceğiz, ülke yöneticisi olarak seçeceğiz.’’

Aynı gün, AK Parti’nin bir milletvekili –Mustafa Esgin– vilayetinde düzenlenen bayramlaşma programında mikrofonu eline alıp iştirakçilere hitap ettiğinde hatırlarda kalacak güçte bir bildiri paylaşmış.

Mesajı şu:

‘‘Bizi o denli makam, mansıp peşinde koşanlar ile karıştırmasınlar. Bizim milletle olan münasebetimiz sandıklarda oy uzaklığında değildir. Biz Tayyip Erdoğan’ın adamlarıyız.’’

Yarınlarda da hatırlanacak bildiriler bunlar…

Politikacılar her ülkede üstte rastlantısal örneklerini sıraladığım iktidar cephesi üyeleri kadar samimi beşerler değiller. Öbür ülkelerin politik takımlarında, bizde altı kere gidip yedinci defa başbakan olmuş, siyasi ömrünü ülke yöneticisi olarak tamamlamış Süleyman Demirel’in bir periyoda damga vurmuş ‘‘Dün dündür, bugün ise bugün’’ vecizesi daha fazla geçerli olabiliyor.

Misal isteyenler şu sıralarda İngiltere’de yaşanan iktidar savaşlarına bu gözle bakabilirler.

İngiltere’de, çok karmaşık Brexit sürecini aşma mahareti gösterdiği için son vakitlerin en başarılı başbakanı gözüyle bakılan Boris Johnson birkaç siyasi skandal sonrası misyonundan istifa etmek zorunda bırakıldı.

Kendisine kalsaydı Boris Johnson istifa etmezdi; son ana kadar hakkında ağızlarından en abartılı övgüleri işitmeye ülke insanlarının alıştığı yakın mesai arkadaşlarının ihaneti olmasaydı…

Hepsini ülkelerinin en kıymetli vazifelerine şahsen Boris Johnson getirmişti. Johnson Ailesi, bilhassa biriyle, İngiliz devletinin başbakanlar ve hazine bakanları için tahsis ettiği konutlarda komşuluk münasebetleri içerisindeydi de. Aslında birinci ihanet eden de, Boris Johnson’un konut komşusu hazine bakanı Rishi Sunak oldu.

Hazine bakanı Sunak istifa mektubunda, düne kadar yere göğe sığdıramadığı başbakanı için, ‘ciddiyetsiz’, ‘yakışık almayan tutumlar içerisinde’ ve ‘yetersiz’ manasına gelen sıfatlar kullanırken, istifa mektuplarını birlikte hazırladıkları sıhhat bakanı Sajid Javid de, ‘‘Olanları gördükçe misyona devam etmeme artık vicdanım elvermiyor’’ cümlesini de içeren istifa mektubuyla Boris Johnson’u bahtına terk ediverdi.

İngiltere’de olup bitenleri başından itibaren ülkenin gazetelerinden her gün takip etmesem, bu iki ismin vicdanlı ve standartları yüksek siyasetçiler olduklarına inanabilirdim. Fakat, onları istifayı düşünmeye sevk etmek için, Boris Johnson’un, ülkesine, standartları zorlayıcı tam dört skandal yaşatması gerektiğini ben bile biliyorum.

Daha da ilginci, hükümetinde eğitim üst kurumu koltuğunda otururken, Sunak’ın kendisini istifaya zorlama hedefli istifası üzerine Boris Johnson tarafından yerine hazine üst kurumuna getirdiği, onun da daha prestijli bu yeni vazifesi onurla kabul ettiği Nadhim Zahawi’nin yaptığı…

Johnson’la komşu olacağı ‘Downing Street 9’ adresine taşındığı gün toplanan bakanlar heyeti toplantısında, başbakanın istifa etmesini isteyen birinci isim Nadhim Zahawi oldu.

İsimlerinin İngiliz lisanına uzak olması kimseyi şaşırtmasın; Sunak da, Javid de, Zahawi de birer Muhafazakar Parti üyesi. Hepsi İngiliz politikacı…

Aynı hükümette onlarla birlikte misyon yapan ve şimdilerde her biri Boris Johnson’un koltuğuna talip Liz Truss, Penny Mordaunt, Suella Braverman, Kemi Badenoch, Grant Shapps ve Ben Wallace da, yeniden şahsen Johnson tarafından bakanlık koltuklarında oturmaları sağlanmış politikacılar…

Şimdi hepsi -fakat birlikte değil başka ayrı- hükümetin Kovid sürecinde yaşattığı gevşeklikten başlayarak ülkenin yakın tarihlerinin en yakıcı ekonomik kahrına sürüklenmesine kadar tartışma gündeminin birinci sıralarına tırmanan problemlerden sorumlu kişinin kim olduğunu anlatmakla meşguller.

Fazla uzak olmayan geçmişte hakkında övgüler yağdırdıkları Boris Johnson o kişi…

Geçmişte bizde de -tabii bu kadar üst seviye olmasa da- artık İngiltere’de yaşanana misal ihanetlerle karşılaşıldığı olmuştu.

En bilineni, başkanı olduğu partiye her seçimde tek başına azımsanmayacak sayıda milletvekili çıkartma gücüne sahip Osman Bölükbaşı’nın uğradığı, seçilmesini sağladığı her milletvekili adayından ‘‘Partimden ayrılırsam karım boş düşsün’’ çeşidi yazılı taahhütler de almasına karşın, seçim sonrasında Meclis’te yalnızları oynamasına yol açan ihanetlerdir.

Rahmetli Bölükbaşı, ‘‘Benim sinem o çeşit siyasetçiler yüzünden Karacaahmet mezarlığı gibi’ demesiyle ünlüydü.

Artık Türkiye’de değil İngiltere’de yaşanıyor o cins politik ihanetler…

Bizde siyasetçiler, bu yazının en başında görüşlerine yer verdiğim seçkin isimler üzere, ellerine geçen her fırsatta öndere bağlılıklarını söz etmekten geri durmuyorlar.

İşler bekledikleri gitmese bile, sonrasında da herhalde kelamlarında duracaklardır.

Durmalarını şahsen kendilerinden beklerim.

*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.